امروزه خانواده تركيبات آزو را مي¬توان يكي از رايج ترين مواد شيميايي دمنده در دنيا دانست. اين دسته از مواد در دماي 230-250 درجه سانتيگراد به نيتروژن، كربن مونواكسيد، كربن دي ¬اكسيد و آمونياك با نسبت¬هاي متفاوت تجزيه مي¬شوند و هر گرم از اين مواد توانايي توليد حدود 230 سانتي متر مكعب گاز را خواهد داشت. از آنجا كه دماي 230-250 درجه سانتيگراد براي آزاد سازي گاز دماي بالايي است، از اين رو مواد افزودني¬ متفاوتي به آن¬ها اضافه مي شود تا دماي آزاد سازي گاز را در اين مواد كاهش دهند. در اين اختراع براي كاهش دماي آزاد سازي گاز در تركيبات آزو كه به عنوان عامل دمنده¬ي مرسوم در بفل هاي انبساط حرارتي استفاده مي¬شوند، از يك يا چند هيدروكسيل¬آمين كه گروه آميني آن¬ها از نوع 1، 2 و يا 3 مي¬باشد استفاده شده است كه از جمله¬ي آن¬ها مي¬توان به دي¬هيدريدوهيدروكسي دي¬نيتروژن ، 2-امينواتانول ، 2-(2-هيدروكسي اتيل¬آمينو) اتانول ، 2-]بيس(2-هيدروكسي اتيل) آمينو[ اتانول ، 2، 2'،2"- نيتريلوتريس( اتان-1-ال)، ((2-هيدروكسي اتيل) آزاندييل) دي¬متانول و غيره اشاره كرد كه با حضور و يا عدم حضور مقادير متفاوت دي¬هيدروژن مونواكسيد مورد بررسي قرار گرفته¬اند تا بتوان از تركيبات آزو به عنوان عامل دمنده در بفل¬هايي با دماي انبساط در محدوده 140 درجه سانتيگراد استفاده نمود. در اين اختراع از انواع متفاوت هيدروكسيل¬آمين كه داراي 1 تا 3 استخلاف R بوده استفاده شده است كه R3, R2,R1 مي¬توانند گروه¬هاي هيدروژن و يا گروه¬هاي هيدروكسيل با تعداد 1 تا 3 كربن باشند. در اين اختراع با افزودن اين مواد به تركيبات آزو، دماي آزاد¬سازي گاز در بفل¬هاي مورد اشاره تا 100 درجه سانتيگراد كاهش يافته است.